شعر در سوگ عزیزان _ابوالفضل زرویی نصرآباد

درد، درد، درد، درد 

در وجود گرم و مهربان مرد 

خانه کرد 

مرد مهربان از این هوای سرد 

خسته بود 

درد را بهانه کرد 

...

آه، آه، آه، آه 

باز هم صدای زنگ و بغض تلخ صبح‌گاه: 

- ای دریغ آن‌که رفت ... 

- ای دریغ ما، دریغ مهر و ماه 

دوستان نیمه‌راه 

...

رود، رود، رود، رود 

رود گریه جماعت کبود 

در فراق آن‌که رفت 

در عزای آن‌که بود 

«دیر مانده‌ام در این سرا... »  ولی شما، عزیز 

«ناگهان چه قدر زود...»